Technologia kształcenia

Początkowo "technologię kształcenia" utożsamiano z praktycznym stosowaniem w procesie dydaktycznym technicznych środków kształcenia. Stosunkowo szybko nadano jej "charakter" pedagogiczny. Według tego rozumienia jest ona dziedziną praktycznego zastosowania dorobku dydaktyki, psychologii uczenia się oraz wiedzy o komunikowaniu w celu opisywania, wyjaśniania i konstruowania procesu nauczania - uczenia się, w którym środki dydaktyczne służą nie tylko prezentacji informacji, ale przede wszystkim są narzędziem jakim dysponuje człowiek w rozwijaniu swojego intelektu. Termin ten występuje od początku, we wszystkich pracach prof. L. Leji, poświęconych zagadnieniom modernizacji nauczania i uczenia się. We wprowadzaniu tak zwanej nowej technologii nauczania do edukacji, upatrywał autor szansę podniesienia efektywności pracy dydaktycznej, a zwłaszcza kształcenia zawodowego. L. Leja traktuje technologię kształcenia jako dyscyplinę pedagogiczną o charakterze teoretyczno-praktycznym. Technologia kształcenia a także - jak to często możemy czytać w opracowaniach z tego zakresu - szeroko rozumiana "naukowa organizacja procesu kształcenia", to formułowanie celów tegoż kształcenia, to wreszcie cała dotychczasowa dydaktyka ogólna, różniąca się od swojej poprzedniczki "nowoczesnością"