Modułowy system kształcenia

Jest to forma kształcenia w ramach którego proces kształcenia zostaje oparty na modułach (nie ma wyodrębnionych programów nauczania dla poszczególnych przedmiotów), obejmujących zintegrowane treści kształcenia z różnych dziedzin. Z modułów są tworzone modułowe programy kształcenia.
Charakterystycznymi cechami kształcenia modułowego, w odróżnieniu od kształcenia przedmiotowego, są następujące założenia:

• proces uczenia się dominuje nad procesem nauczania,
• uczeń jest podmiotem w procesie kształcenia zawodowego, może podejmować decyzje dotyczące kształcenia w zależności od własnych potrzeb i możliwości,
• rozwiązania organizacyjno
• programowe dają możliwość uzyskania kwalifikacji zawodowych różnymi drogami,
• każdy moduł zaliczany oddzielnie daje uprawnienia do wykonywania pracy zawodowej,
• przejście do kolejnej jednostki dydaktycznej następuje po ocenie i zaliczeniu przez ucznia jednostki poprzedniej,
• kształcenie odbywa się na zasadach transferu przyswajania umiejętności i wiedzy,
• programy kształcenia są elastyczne, poszczególne jednostki można wymieniać, modyfikować, uzupełniać oraz dostosowywać do poziomu uzyskiwanych kwalifikacji, wymagań i potrzeb gospodarki oraz lokalnego rynku pracy.

Program na potrzeby kształcenia modułowego powinien być tak zaprojektowany, aby uczący mogli wybrać oddzielny moduł (moduły), które najlepiej odpowiadają ich indywidualnym potrzebom i umiejętnościom oraz mogli rozpocząć lub zakończyć edukację zgodnie z ich potrzebami. Uczący się może uzyskać zaświadczenie potwierdzające uzyskanie kwalifikacji zawodowych właściwych danemu modułowi.
Programy modułowe dla poszczególnych zawodów mogą spełniać podwójną rolę. Po pierwsze mogą stanowić podstawową dokumentację programową dla nauczania zawodu, z drugiej strony poszczególne moduły mogą wejść do banku modułów, który pozwoli na tworzenie nowych układów i kombinacji, nowych programów modułowych.
System kształcenia modułowego zaczął się rozpowszechniać w RFN, Szwajcarii, Holandii, Danii, USA, Wielkiej Brytanii od czasu przeprowadzonej w Tokio w 1972 roku Światowej Konferencji Oświaty Dorosłych UNESCO, na której zalecono ten system jako szczególnie przydatny na potrzeby kształcenia ustawicznego.
Począwszy od 1994 roku modułowe programy nauczania są realizowane w
5-letnich technikach i 3-letnich szkołach zasadniczych. Pod kierunkiem Biura Koordynacji Kształcenia Kadr (BKKK), w ramach programu UPET, zostały opracowane i wdrożone do praktyki szkolnej modułowe programy nauczania dla 29 zawodów robotniczych i nierobotniczych według klasyfikacji szkolnictwa zawodowego z1993 roku.
Modułowe kształcenie zawodowe w liceach technicznych rozpoczęto w 1995 roku. Na podstawie metodologii MES zostały opracowane i wdrożone do praktyki szkolnej programy nauczania dla szkoły policealnej na podbudowie programowej liceum technicznego. Obecnie w proponowanych przez MENiS szkołach policealnych ma być między innymi realizowane kształcenie w systemie modułowym.